Recensie van:
4328 Dochter van een zwarthemd
Auteur:
Bianca Mastenbroek
(1975) woont in Eindhoven, waar ze Techniek & Maatschappij studeerde aan de Technische Universiteit. Na een aantal jaren gewerkt te hebben als milieuadviseur besloot ze zich helemaal te wijden aan haar grote passie: schrijven. Inmiddels heeft ze meerdere boeken voor kinderen, de jeugd en volwassenen op haar naam staan.
Bianca schrijft het liefst fantastische of historische verhalen. En natuurlijk moeten de verhalen spannend zijn! Ze laat zichzelf graag verrassen door de werelden, de personages en avonturen die ze bedenkt. Maar ze vindt het ook heerlijk om in de geschiedenis te duiken en rond alle feiten en gebeurtenissen een aangrijpend verhaal te weven.
Voor De Vier Windstreken schreef Bianca talloze boeken, waarvan het meest bekend Hendrick, de Hollandsche indiaan, dat in 2019 De Jonge Beckman en Thea Beckmanprijs won.
Voor meer informatie kun je kijken op www.biancamastenbroek.nl
Omslag:
Peter-Paul Rauwerda
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van De vier windstreken in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: De Vier Windstreken
Genre: historische roman
Cover en flaptekst:
Een grijze cover, de titel in bloedrode letters. Een meisje zonder haren met haar hoofd gebogen staat er als in gedachten verzonken bij. Achter haar in haar schaduw een hakenkruis, het embleem van de N.S.B. Een man met een glimlach op zijn gezicht achter een spoorbrug en een meeuw die vrij lijkt te vliegen. Verdriet, intense pijn en leegte zijn gevoelens die door me heen razen. Zonder woorden maar met prachtige illustraties al zoveel gezegd.
Quote:
Bron: www.biancamastenbroek.nl
Hoofdstuk 1
Mei 1945
Links, rechts, links, rechts. Langs velden en wegen. Nauwelijks bebouwing, alleen eindeloze zandvlaktes, uitgestrekte heidevelden. Nergens leven. Op ons na.
Links, rechts, links, rechts. Rustig aan. Straks krijg ik weer een geweer op mijn borst gericht omdat ik te ver vooruitloop. Terwijl de opdracht toen we vanochtend vertrokken toch heus ‘marcheren in rotten van drie’ was. Ben ik dan de enige in wie het ritme vastgebakken zit? De enige die blij is dat ze weer kan lopen, na dagen stilzitten in een cel?
Ik kijk half over mijn schouder. Niks geen strakke linies, de mensen sjokken onordelijk voort. Sommigen zien eruit alsof ze vanochtend uit hun bed gesleurd zijn. Die man daar kreeg waarschijnlijk drie tellen om zich aan te kleden: geen hoed, geen das, alleen een scheef dichtgeknoopte overjas. En die vrouw hink-stapt op een klomp en een kartonnen schoen. Zelfs geen genade voor de kinderen: dat jochie loopt op de laatste flarden van zijn sloffen. Ik krijg een duw. ‘Voor je kijken.’
Ik kijk naar hém. De bewaker met het bolle gezicht. Die ken ik toch? Ook al draagt hij nu een uniform en heeft hij een geweer om zijn nek hangen. Het is Tom, de scharensliep die bij ons aan huis kwam. Nog te dom om voor de duvel te dansen; en die zit nou bij de Binnenlandse Strijdkrachten? Die geven ze een geweer in handen?
‘Voor je kijken,’ snauwt hij weer en hij heft zijn geweer.
Ik kan niet anders dan mijn lippen op elkaar persen en mijn blik afwenden. Gewoon doorlopen. Dóórgaan.
Links, rechts, links, rechts. Mijn benen willen wel. Die willen sneller, harder. Wegrennen. Ik weet alleen niet waarnaartoe. Er is geen plek meer voor mij in mijn vaderland. Voor niemand van dit bijeengeraapte zooitje.
Gehaaste, onregelmatige voetstappen achter me. ‘Stop. Halt. De linies mogen niet worden doorbroken,’ wordt er gesnauwd.
Welke linies?
Twee weilanden verder hoor ik weer die gehaaste pas. Iemand dringt zich steeds verder naar voren. Vluchtig kijk ik om en ik struikel bijna over mijn eigen voeten. Grietje?
Haar brede glimlach zegt genoeg. Het ís Grietje! Ze leeft nog. Het bovenste knoopje van haar blouse zit los, maar dat zegt niets bij Grietje. Als ze op jacht gaat, doet ze soms wel drie knoopjes open.
Voor ons geen jongensjacht meer.
Met een minieme hoofdbeweging gebaart ze dat ik weer voor me moet kijken, maar ik heb haar al zo lang niet gezien! Terwijl ik keurig meeloop met de mensen in de voorste rij, schuifel ik een klein beetje naar links, zodat er naast mij wat ruimte ontstaat. En ja, dan duikt ze naast me op.
De wilde, donkere haren, nog enigszins in bedwang gehouden door het sjaaltje dat ze om haar hoofd heeft geknoopt. De sproetjes rond haar neus, waar ze zelf zo’n hekel aan heeft. En haar geheime wapen: de glimlach waarmee ze mannenharten laat smelten.
Ik heb ook het gevoel dat ik smelt. Dat ik heel even mijn harnas mag neerleggen. ‘Hoe? Wat? Waa…?’
De geweerkolf in mijn rug zwiept de laatste letter ver de lucht in. ‘Kop dicht, vuile NSB’er.’
Grietje slaat haar lange wimpers neer, alsof ze wil zeggen: doe nou maar. Luister maar.
Ik wrijf over mijn rug. Dat wordt een blauwe plek. En waarom?
Als de bewaker niet meer op mij let, grijp ik Grietjes hand. Ik knijp, gewoon, om me ervan te verzekeren dat ze er is. Dat

Prachtige illustraties en aansprekende, prikkelende tekst, niet alleen voor jonge kinderen. Ik ben leerkracht op een basisschool voor anderstaligen. Dit boek aangeschaft voor mijn groep 7. Voor mijn klas betekent een goed prentenboek:(voor)leesplezier, woordenschat, spreekvaardigheid, sociaal emotionele ontwikkeling, burgerschap, creatieve vorming, stukje wereld oriëntatie en filosofie. Blij met dit door mij eerste aangeschafte boek van 2023.

Van klein tot groots: David Bowie. Tekst: Maria Isabel Sánchez Vegara. Illustraties: Ana Albero.

Mijn favoriete reeks ‘Van klein tot groots’ is niet meer. Is niet meer langer de reeks van kleine meisjes met grote dromen die uitgroeien tot belangrijke vrouwen die de wereld verander(d)en. Vanaf nu is het een reeks over personen in de plaats van over vrouwen. Wat ik een geweldig idee vind: gender is zo gedateerd.

Helemaal passend is het dat de eerste man in de reeks, David Bowie, in feite geen man was. Toch niet ‘gewoon maar’ een man. Bowie was Bowie, helemaal zichzelf en dat was zijn kracht. Zoals je kan lezen in dit prachtige 10de deeltje.

De vlotte tekst is zoals vanouds van Vegara. De prachtige, kleurrijke, retro aandoende illustraties zijn deze keer van Ana Albero. Hun samenwerking maakt dit boek tot een pareltje! Net als elk deeltje in deze schitterende serie trouwens.

Bowie is een super inspirerende artiest, fijn dan dat jong én oud hem op deze manier (opnieuw) leren kennen!

Wat een geweldig leuk boek is dit! De cover ziet er al leuk uit met Smoezels met zwaarden. Als je het boek opent dan krijg je te zien wat Smoezels zijn. Er lijk ook meteen veel humor in het boek te zitten aangezien de Smoezelkinderen Het ene Smoezelkind en Het andere Smoezelkind heten. In het kort krijg je te zien wat ze leuk vinden, wat stom is en waar ze goed in zijn. Dan begint het verhaal, hierin komen veel bijzondere woorden voor. Smiespel-de-smoezel, stinkmormels en nieuwerwetsig zijn daar goede voorbeelden van.



Het verhaal leest erg fijn, het is een kinderboek met af en toe wat lastige woorden. Er gebeurd van alles waardoor het een heel erg leuk boek is om te lezen. Er staan veel kleurenillustraties in het boek waardoor het verhaal net wat meer tot leven komt. De Smoezels zijn leuke, vriendelijke en behulpzame wezentjes met een groene kleur. Hierdoor spreekt het kinderen erg aan.

Mooi om te zien dat het op jonge leeftijd door iemand voorgelezen worden zo’n impact kan hebben op je verdere leven.
Kleine Jane kreeg een knuffel van haar vader; het was een dier dat ook te maken had met het verhaal dat door haar moeder voorgelezen werd.
Haar liefde voor wilde dieren was geboren!

Helaas had ze geen geld om naar de universiteit te gaan om wilde dieren te bestuderen. Maar geen probleem voor Jane: ze spaarde elke cent totdat ze geld genoeg had om per boot naar Kenia te reizen.
Haar moeder had haar altijd op het hart gedrukt nooit op te geven en haar droom te volgen.
Het begin was gemaakt voor Jane, want in Kenia leert ze iemand kennen die (zo voelde het) op haar gewacht had om chimpansees in het wild te bestuderen in Tanzania. En ze vertrok…
Weer een stap dichterbij haar droom!

In Tanzania moet ze heel veel geduld hebben; ze ziet geen chimpansees maar voelt dat ze in de gaten gehouden wordt.

“Al snel zag Jane dat er aardige en rustige chimpansees in de groep zaten, maar ook een paar bullebakken. Ze leken eigenlijk heel erg op mensen.”

Uiteindelijk mocht Jane door haar ongelooflijke werk in Afrika bij de Universiteit van Cambridge komen afstuderen in het gedrag van dieren; maar daar hield het niet op voor deze vrouw. De regenwouden verdwenen overal!
Ze wilde álle dieren beschermen en wierp zich op als voorvechtster voor het behoud van de natuur en alle dieren die erin leven.

De boodschap van Jane Goodall is: behandel de dieren met respect en leef net zoals chimpansees dat doen, in harmonie met de natuur. Als zij het kunnen, kunnen wij het ook.

Dit verhaal over Jane Goodall is met recht opgenomen in deze serie met verhalen over ongelooflijke vrouwen, sterk en gepassioneerd, die in staat waren om hun dromen waar te maken.

Ook deze keer zal het lezen van ‘Van klein TOT GROOTS’ met als onderwerp Jane Goodall een verrijking zijn voor de lezer.
Ik heb het boek graag gelezen en genoot van de mooie illustraties van Beatrice Cerocchi; ze vervolmaken het verhaal.

Beter een goede buur… boeit vanaf de allereerste bladzijde.
De bewoners van de buurt worden stuk voor stuk aan de lezer voorgesteld.
Deze buurt is als zoveel andere buurten; je zult dit buurtje zeker kunnen herkennen.

Iedere bewoner heeft zijn eigen verhaal, maar heeft dat nooit verteld aan zijn of haar buren. Daarom wonen ze eigenlijk wel samen in een buurt maar toch helemaal alleen, behalve Saartje.
Kinderen zullen kunnen genieten van de mooie tekeningen, waaronder huisdieren. De tekeningen zijn om blij van te worden; je ziet naarmate het verhaal vordert de personages voor je ogen veranderen.

Je leven veranderen kan al in je eigen buurt. Je hoeft daar geen cursus voor te volgen.
Dat een klein iets zoals je buren leren kennen, zoveel voor iemand kan betekenen; zowel voor jezelf als voor de ander.
Begin en maak het verschil.

Heel leuk boek. Altijd benieuwd wat er op de volgende pagina staat. De vele prentjes maken het boek aantrekkelijk. Heel leuk thema. Normaal lees ik niet graag, dit wel! Graag ook vertaling v boek 2 en 3!
Victor - 8 jaar

In het prentenboek Mia en de bibliotheekhond draait alles om Animal Assisted Therapy, een vorm van therapie waarbij mensen hun hond op een indrukwekkende manier kunnen inzetten om kinderen te helpen met lezen. De honden luisteren geduldig naar de kinderen!

Mia, het meisje uit het prentenboek, is een meisje dat moeite heeft met lezen. Terwijl de andere kinderen uit de klas sterrenstickers krijgen om in hun schriftjes te plakken, krijgt Mia alleen maar hartjesstickers. Hartjes die symbool staan voor; niet opgeven! Maar Mia wil natuurlijk ook een ster. Op een dag neemt haar moeder haar mee naar de bibliotheek en mag Mia, als ze dit wil, voorlezen voor een hond. In eerste instantie ziet Mia er tegenop, maar al snel merkt ze dat voorlezen voor iemand die je niet uitlacht en rustig blijft liggen luisteren, erg leuk kan zijn. Mia haar zelfvertrouwen groeit langzaam en uiteindelijk durft ze zelfs in de klas voor te lezen en krijgt ze eindelijk haar welverdiende ster van de juf.

Mia en de bibliotheekhond brengt op een ongedwongen manier Dyslexie ter sprake, het is een fijn boek om aan kinderen voor te lezen die moeite hebben met lezen. Maar ook voor andere kinderen, zodat zij leren begrip te hebben voor kinderen met leesproblemen. De vele mooie afbeeldingen spreken voor zich en ondersteunen op een krachtige manier het bijhorende verhaal.

Het favoriete boekje van mijn baby-kleindochter! Bij elk dier gromt ze als een beer en bij de laatste pagina lacht ze naar zichzelf. Zo lief :-)

Een fijn boek om voor te lezen en en voor kinderen tot een jaar of 9, 10 zelf te lezen.
De grootouders en de kinderen zijn levensecht neergezet, je kunt ze zo tegenkomen. Je wil ze ook wel tegenkomen want de gezelligheid straalt ervan af. Mooi ook dat Tess een donker meisje is. De tekeningen zijn mooi en sluiten goed aan bij het verhaal.
Aanrader !

Beste Christine, mijn complimenten! Knap geschreven, veel zaken zijn herkenbaar voor mij (mei 2018 geschept als fietser door auto-op autoruit geland, deze brak, daarna gelanceerd en aantal meters verderop geland op het asfalt. We zien het als een wonder dat ik er nog ben. Ik hoop dat je met je boek veel doelgroepen zult bereiken! Ik zal je boek bij mijn revalidatie-arts en bedrijfsarts promoten! Wellicht leidt dit tot snellere acceptatie van de situatie, ik ben ook heel lang bezig geweest met wat ik wilde, niet wat ik kon.....

Mia wil zo ontzettend graag een hondje. Ze vraagt er haar moeder iedere dag om. Ze maakt zelfs leuke tekeningen van een hondje voor haar moeder.
En nu is het dan zover: ze mag een puppy uitzoeken bij mevrouw van Kessel, want haar Bonnie heeft een nestje puppy's!
Ze kiest voor Sam en zorgt heel goed voor hem, want mevrouw van Kessel heeft haar uitgelegd wat belangrijk is in de verzorging.
Mia dekt Sam toe met een warm dekentje en vertelt hem dat ze van hem houdt want liefde is het allerbelangrijkste voor honden.

Ze bezoekt samen met haar moeder het dierenasiel waar mevrouw van Kessel Bonnie gehaald heeft en waar ze nu als vrijwilligster werkt.
Het valt Mia op dat sommige honden een beetje eenzaam en zelfs verdrietig lijken te zijn. Zij hebben ook geen dekentje en een baasje dat hen voorleest zoals Mia dat met Sam doet.
Daarom bedenkt ze een plan om daar verandering in te brengen.

In dit prachtig geïllustreerd prentenboek maakt de auteur duidelijk dat het zeker geen slecht idee is om te weten hoe het er in een dierenasiel aan toe gaat en dat er vaak ook voor vrijwilligers een taak ligt om er aan bij te dragen alles voor elkaar te krijgen.
Mia heeft een groot hart voor dieren en je hart smelt tijdens het lezen van dit vertederend verhaal.
De illustraties versterken de boodschap in het verhaal op een prettige manier.
Nog een complimentje voor de nauwkeurigheid van de vertaling door Merel de Vink: ze heeft niet alleen de tekst van het verhaal vertaald, maar ook de teksten op de diverse bordjes op de mooie tekeningen van Lisa Papp.

Een prachtig prentenboek over het leven van Anne Frank. Mijn dochter van 5 was helemaal onder de indruk. Zeker een aanrader om een donkere periode in geschiedenis kenbaar te maken aan de jonge lezers/luisteraars.

Feline en de bijzondere ontmoeting had ik willen lezen toen ik jong was! Ik denk dat ik super fan had geweest van Feline. Feline is verhuisd naar de Klavervierhoeve, een oude boerderij waar de vorige dierenarts woonde. De tuin is enorm en in de tuin komt Feline een enorme kater tegen: Paolo. Paolo wil graag vrienden worden met Feline, maar die schrikt eerst van hem. Uiteindelijk worden ze de beste vrienden en helpt Paolo Feline met de dieren. Paolo is een grappige kater die vergeten is hoe oud hij ook al weer is.

Feline komt op het eerste gezicht onzeker over, maar stapt over haar onzekerheden heen. Eerst wil ze niks weten van Paolo, maar later worden ze beste vrienden. Feline wil haar ouders graag helpen met de verhuizing. Ik heb begrepen dat dit een serie is in het Duits en dat er dus nog meer delen zijn. Ik hoop dat ze snel vertaald worden, want ik wil graag meer weten over Feline!

Het leukste was dat er natuurlijk ook een cavia in het verhaal zat, ik ben dol op cavia's! Feline voelt als een vriendin en de illustraties maken het verhaal af.

In een houten huisje op een klein eilandje in de grote zee woont Jeppe. Jeppe gaat zwemmen, vissen, verstoppertje spelen, maar hij is altijd alleen. Hij wilde dat hij een vriendje had! Op een dag zit er een vogel op het strand, Ko. Jeppe is dolblij en samen maken ze veel plezier! Totdat het misgaat en Ko plotseling verdwenen is. Jeppe is verdrietig en mist zijn speelkameraadje, zal hij zijn vriendje ooit weer zien?

Jeppe krijgt een vriend is een prachtig prentenboek met mooie paginagrote tekeningen. De lay-out van het boek is wisselend, de ene keer is de tekening 2 pagina’s groot met een beetje tekst erbij, terwijl op andere pagina’s een kleinere tekening staat met de tekst erboven. Deze variatie zorgt voor een prettige afwisseling, waardoor een speels effect is ontstaan.

Jeppe is een mooi hoofdfiguur voor dit verhaal. Jeppe is een grote beer en ziet eruit als een grote goedzak. Hij is eenzaam, maar gelukkig verschijnt vogel Ko op het toneel en kunnen ze samen spelen. Kinderen kunnen in dit prentenboek genieten van prachtige tekeningen die tot de verbeelding spreken, maar daarnaast gaat dit boek over een belangrijk thema, vriendschap. Het lijkt bij Jeppe en Ko even mis, maar gelukkig heeft het boek een happy end.

Auteur en illustrator Jan Braamhorst tekent al jaren en heeft al verschillende kinderboeken geïllustreerd. Jeppe krijgt een vriend is het eerste prentenboek dat hij volledig zelf heeft bedacht, geschreven en geïllustreerd. Jeppe krijgt een vriend is een vrolijk prentenboek over vriendschap, met prachtige tekeningen.Het boek is geschikt voor kinderen vanaf een jaar of vier. In een interview las ik dat er mogelijk nog een vervolg komt, dus dat beloofd veel goeds!

We mochten dit boek lezen voor de Facebookgroep Leesclub in de boekenkast.
De cover is heel vrolijk. De illustraties passen perfect bij het verhaal. Het zijn er precies genoeg. Het verhaal leest heerlijk vlot weg. Eigenlijk is het thema: ouderen en eenzaamheid ook iets wat actueel is. Ouderen zijn regelmatig eenzaam en zouden vermoedelijk graag meer kinderen (en volwassenen) over de vloer krijgen. Mijn zoon Miguel en ik hebben zelfs meegeleefd met het verhaal. Bij het einde heb ik zowaar even een diepe zucht gelaten. Het is een erg mooie afsluiting! Het verhaal is grappig en ontroerend. Achterin het boek staat een recept voor Mexicaanse maispannenkoekjes en een liedje. Miguel vond het niet zo mooi toen ik het zong. Haha. De maïspannenkoekjes gaan we zeker een keer proberen. Het boek is echt een aanrader! We geven het 5 sterren!

Wederom een heerlijk boek van de Smoezels dat zich met veel plezier wegleest. Leuke uitleg aan de binnenkant van de kaft en een prachtig verhaal waar de kinderen (en ik) hartelijk om kunnen lachen. Ben benieuwd wat ze de volgende keer gaan meemaken.

Mia is een meisje dat niet zo goed kan lezen, waardoor ze niet houdt van lezen. Soms haalt ze de lettertjes door elkaar of lachen de kindjes van haar klas haar uit. Ze krijgt van de juf altijd wel hartjesstickers in haar schrift gekleefd maar ze zou zo graag een sterretjessticker krijgen want met een sterretje kan je ook een wens maken.
Tot ze op een zaterdag met haar moeder mee naar de bieb gaat en de bibliothecaresse haar kennis laat maken met Bonnie, de bibliotheekhond. Zij maalt er niet om dat Mia niet goed kan lezen en daardoor begint Mia meer moed en zelfvertrouwen te krijgen en wordt haar lezen veel beter.

Mia en de bibliotheekhond heeft veel mooie illustraties die de emoties van Mia goed weergeven en je als lezer of voorlezer mee beleeft.
Een opbeurend verhaal dat heel veel kinderen bekend in de oren zal klinken. Maar ook een verhaal met een boodschap waarvan ik zeker ben dat je als ouder dit boek heel dikwijls mag voorlezen omdat het verhaal van Mia en Bonnie zo'n mooi v

Wat een schitterend boek. De illustraties zijn zo gemaakt dat ze 3D lijken. Ze hebben diepte en komen naar je toe. Het verhaal is heel eenvoudigven prima te gebruiken voor mij in mijn kleutergroep.

Beatrix Potter staat bekend om haar lieve verhaaltjes, maar ook om haar minder lieve verhaaltjes. In Jemima Puddle Duck eten de honden haar eieren op en Tom Kitten werd bijna als pastei opgegeten. Ook de Flopsy Bunnies komen meerdere malen in levensgevaar. Kitty, eigenwijs als ze is, beleeft in dit verhaal ook iets minder leuks, maar dat is wel haar eigen schuld. Had ze maar niet op jacht moeten gaan en dan ook nog eens met een geweer waar ze niet goed mee om kan gaan. Zelf heb ik een zwart-witte kat en ben ik erg benieuwd wat voor een avonturen hij beleeft.
De vele tekeningen van Quentin maken het verhaal extra levendig en in het jaar dat we de 150e verjaardag van Beatrix Potter vieren is dit een mooi eerbetoon.

Wat een onvoorstelbaar mooi prentenboek!

Armstrong vertelt het verhaal van de eerste muis (ja muis, geen man) op de maan. De voorbereidingen, de tests en uiteindelijk de reis wordt kleurrijk verteld door de auteur in dit prachtige boek.
Naast het zeer leuke verhaal staan er ongelooflijk mooie tekeningen in, bijna meesterwerken.
Maar Armstrong is niet zomaar een prentenboek. Achteraan krijg je nog een korte geschiedenis in de ruimtevaart aangeboden met enkele zeer belangrijke mensen én dieren die de eerste maanreis hebben meegemaakt.

Een prachtig hardcover-boek dat in menig boekenkast mooi tot zijn recht zal komen en waarbij heel wat jongeren na het lezen met een verwonderde blik in hun ogen, ’s avonds laat naar de sterren en de maan zal kijken.

De volledige recensie kan je nalezen via mijn blog op https://boeklovers.wordpress.com/2016/10/06/5714/

Ik vind het een goed boek. Het is spannend, het leest lekker is vooral duidelijk. En je kan niet wachten op het volgende deel.

hoi, ik vind het een grappig boek.groetjes Marrit

hoi dit is een leuk boek...

ik vind dit boek wel leuk,alleen verklappen ze op deze website het antwoord al. Dus toen vond ik er niks meer aan.